Ojejku – westchnąłem zaskoczony, kiedy po ośmiu miesiącach gry ujrzałem ostatnią scenę.
O Gibbous - A Cthulhu Adventure dowiedziałem się z pierwszych skinów w Internecie, gdzieś około roku 2016 kiedy to miała zostać uruchomiona zbiórka na Kickstarterze i patrząc na styl graficzny, zrazu mało mnie zainteresowała. Postrzegałem ją za przygodówkę śmieszną, przygłupią rzekłbyś abstrakcyjną, a ja takich nie lubię. A przygotówki uwielbiam! Te od LucasArts też. Mitologię Cthulhu kocham!
Kiedy byłem pacholęciem, w Polsce królowała tylko jedna konsola. Był nią Pegasus! Nie lubiąc gier platformowych, ukochałem pierwszą Contrę i jej druga część.
Obcowanie z grami komputerowymi pozwala chorym osobom zapomnieć o nieprzyjemnościach, a mi, w kowidowym szale, Contra III ogrywana na komórkowym emulatorze Super Nintendo - PS Emu, pozwoliła przetrwać kilkanaście godzin.
Przypuśćmy, że zagrałeś Gauntlet: Dark Legacy nie mając pojęcia o jej bogatym dziedzictwie. Zrazu wyda Ci się, że jest to gra z serii – pomyłka. Przytłoczą Cię hordy wrogów i powtarzalność poziomów, brak rozwoju postaci, "paskudność" wykonania, powolność i nie będziesz "tym złym" kiedy grę wyłączysz.
Z Księciem Persji spotkałem się u moich sąsiadów – Barta i Matijanka przy okazji pierwszego grania na PC w ogóle. Było to bardzo dawno temu, a tytuły, które wówczas ogrywałem m.in. – już opisałem. Czy winna była toporna klawiatura, czy raczej brak moich umiejętności, gry platformowe nigdy nie stały się moimi ulubionymi, chociaż na Pegasusie nie miałem wyjścia i w nie grałem. Na PC do tej pory tego nie robię.
Człowiek przez całe życie uczy się grać na różnych platformach i emulatorach. I żyłbym może w błogiej nieświadomości, mając więcej czasu na głupoty, ale do mojej grupy wychowawczej przyszedł nowy... Wychowanek i pokazał mi kilka emulatorów na komórkę.
Za czasów Pegasusa miałem bardzo dobry kartridż. Znajdowała się na nim Super Contra, Robocop 2, Chip i Dale 2 oraz opisywana gra, którą znałem jedynie pod tytułem Revolution Heroes. Wiadomym jest wszystkim Wam, że jest to jedynie podtytuł, a pierwszy człon nazwy to Guerrilla War. Czyli poprawnie gra ma nazwę Guerrilla War - Revolution Heroes. Brawo!
Ha! Mam Cię! Teraz już mi nie uciekniesz!
Zostałaś ujarzmiona!
Dlaczego piszę w ten sposób o grze na
blogu, którego nikt nie czyta? Wytłumaczę się szybko. Nie wiem co
myśleć o tej grze, zastanawiam się od wielu lat czy jest warta
polecenia, powrotów i czy trzyma klimat Mitologii Cthulhu. Dlatego
"ostatnio" przeszedłem ją ponownie, a kiedy chciałem
podlinkować "ten" wpis na pewnej grupie fb o grach,
zobaczyłem, że wcale go nie ma, bo nic o tej grze nie napisałem.
Przejdźmy do wspomnień właściwych.
No, a te jak
wiecie, bywają zawodne. Wydaje się, że o grze dowiedziałem się w
pierwszej kolejności (synonim tego wyrażenia – na początku) z
recenzji w Secret Service. Nie przypominam sobie, że widziałem ją dziale
zapowiedzi lub podobnym, to była raczej recenzja. Jako młody fan
Cthulhu. (Młody?) Zapragnąłem mieć tę grę i hmm... Czy pomagał
mi Bart w jej zakupie przez allegro? Czy ja mam jakieś oryginały
albo gra była dołączona do CD-Action? Muszę szybko sprawdzić w
Internecie.
Pełna gra znalazła się w “Ultra Gra” z 2/2002.
Pierwsze widzę i słyszę. Ściągnąłem ją w takim razie z emula,
chyba że ze sklepu peb.pl? A skoro przywołuję w tym wpisie Barta, to
on mi ściągnął i nagrał na dwie płyty cd firmy TDK, które
miały kolor turkusowy. Sprawdzę.
